Scherp als een mesquitedoorn en twee keer zo taai, vraagt ​​El Coyote niet om een ​​plaatsje aan tafel. Hij sluipt er gewoon in, jat je groene chilipeper-enchiladas en is weg voordat je het merkt. Hij zingt naar de maan, rent met de geesten mee en leeft waar vrijwel niets anders kan. Maar dat is gewoon het leven in de woestijn, zonder de enchiladas natuurlijk – dat hebben we verzonnen.